Archief Bali, Yayasan Senang Hati

Omdat ik begin juni 2006 toch al voor andere projecten in Indonesië was heb ik Senang Hati bezocht en nut en noodzakelijkheid van het verzoek besproken met het bestuur van YSH en Jantine Buijs, de Nederlandse vertegenwoordiger van de ondersteunende vrijwilligersorganisatie VSO.

Omdat een concreet ‘ programma van eisen’ voor de bouw nog gemaakt moest worden is er wel besloten dat SWPI in Nederland en Indonesië zal kijken naar expertise die op dit gebied ondersteunend kan zijn. Inmiddels is het ook duidelijk geworden dat de aankoop van de grond door het Liliane Fonds zou worden gefinancierd.

Er is ook het verzoek gedaan om de Balinese kunstschilders bij YSH te ondersteunen, op het gebied van abstracte schilderkunst, de meeste schilders maken heel traditioneel werk maar zien dat hun collegae die iets meer durven en anders schilderen dan het traditionele werk, meer succes hebben bij de toeristen die dat werk wel kopen.

Ook is er dringend behoefte aan kennis op het gebied van automatisering. Enkele bezoekers hebben zich de kunst van het gebruik van computers zelf eigen gemaakt maar de kennis is te weinig om die kennis weer over te dragen aan andere potentiële gebruikers.
Er zijn ook gebruikte en nieuwe computers door sponsoren beschikbaar gesteld maar nog niet aangesloten omdat ook daar nog de kennis voor ontbreekt.
SWPI heeft in samenwerking met YSH een programma samengesteld voor Train de Trainer, in Nederland is er inmiddels interesse getoond om dit programma uit te voeren.

Wat heeft SWPI, bij Senang Hati sinds 2006 kunnen realiseren:

SWPI had al contact met kunstschilder Willem Kootstradie kennis wilde overdragen op het gebied van abstracte schilderkunst aan gehandicapte kunstschilders

Willem Kootstra, wonend en werkend in Yogyakarta als kunstschilder, heeft in oktober 2006 op verzoek van SWPI in 4 weken tijd, aan deze Balinese kunstenaars de nodige kennis overgedragen. Door het enorme succes en impact zal dit project op verzoek van Yayasan Senang Hati en de kunstenaars een vervolg krijgenIn januari 2007 heeft bij Yayasan Senang Hati, een deskundigheid bevordering traject plaatsgevonden in het kader van Train de Trainer op het gebied van het omgaan met computers, dit traject is opgezet en uitgevoerd door Oskar Strikwerda, de PC dokter van Rotterdam.

Oskar heeft laten zien hoe alle aanwezige computers werden schoon gemaakt van virussen, virusscanners geïnstalleerd, de computers in een netwerk geplaatst en een back-up systeem geïnstalleerd. Hiervoor heeft hij ter plaatse een handleiding voor geschreven. Ook is de basiskennis van programma’s als WORD, EXEL en PowerPoint vergroot.

Omdat Bali als vakantieparadijs veel toerisme trekt zijn er altijd wel toeristen zijn die zich het lot van de gehandicapte medemens aantrekken. Het is voor Balinese welzijn stichtingen vrij eenvoudig aandacht te krijgen en financiële hulp te vragen. Senang Hati doet hier ook haar voordeel mee. Maar vaak is de hulp van tijdelijke aard en is er geen vervolg of controle op de geboden hulp.

Door dit gezien te hebben en de afgelopen jaren regelmatig, vaak 2X per jaar, op Bali bij Senang Hati op bezoek te zijn geweest, heeft SWPI er voor gekozen om met individuele deelnemers aan de projecten motivatie gesprekken te voren om zelfvertrouwen te ontwikkelen en nut onderwijs te laten inzien SMP, SMA, S1. (MAVO, HAVO, HBO)

Door de trainingen van Willem het abstracte schilderen en Oscar omgaan met computers zijn verschillende talenten ontdekt waarvan ik 1 wil beschrijven.

Dayu werkte als administratieve kracht op kantoor bij Senang Hati, zij vroeg Willem of zij ook mee mocht doen in de schilder training van Willem, zij bleek een natuur talent te zijn heeft inmiddels groepsexposities gehad in Ubud en Australië, werk verkocht en zij verkoopt nog steeds.

In de training van Oscar was zij ook de snelste en de beste, van de verkoop van haar schilderijen kocht zij een computer en geeft zij les aan de kinderen uit haar dorp hoe om te gaan met de computer en op de aanwezige computers bij Senang Hati geeft zij les aan haar mede ‘lotgenoten’ en aan de kinderen uit de omgeving van de locatie Senang Hati.

Door de computer leerde Dayu het plezier kennen van schrijven en dat zij daar ook een talent voor had, inmiddels het zij 2 bundels uitgegeven 1 met gedichten en 1 met korte verhalen.

Dit multi talent heeft gelijke tijd haar SMA gehaald waarna zij een gemotiveerde brief schreef aan de Balinese overheid met het verzoek om financiële ondersteuning voor een studie die zij aan de universiteit in wilde volgen.

Verzoek toegewezen als eerste gehandicapte studeren aan een ‘gewone’ universiteit in Denpassar.

Dayu studeert in maart/april 2012 af S1 (HBO) accountancy & tax, dit alles in 5 jaar, van een jonge vrouw met een polio handicap waar meewarig naar werd gekeken tot een vrouw die haar talenten heeft ontdekt.

Dayu is een groot motivator en wil zelf een voorbeeld zijn, zij heeft van mij nooit geld aangenomen en/of gevraagd voor school, wonen of vervoer. In december 2011 zei ze: ‘ Pak John u heeft mij vertrouwen en kans gegeven waardoor ik in de schilders training mee mocht doen, door de gesprekken ontdekte ik dat ik meer was dan een vrouw met een handicap, hierdoor kreeg ik zelfvertrouwen en kon ik komen waar ik nu ben en kan ik nu ook anderen helpen’.

April2012

Putu Suriati, een Balinese vrouw, kreeg op jonge leeftijd polio.

Ze was verlamd aan beide benen en kon zich alleen maar kruipend voortbewegen. Ze kwam toevallig in aanraking met een Australische toerist, die zich haar lot aantrok en er voor zorgde dat ze een rolstoel kreeg. Zij bleek een groot talent te hebben voor tekenen en schilderen. De Australische vrouw voorzag haar van potloden, tekenpapier, kwasten, verf en schildersdoek.

Via haar weldoener vond een paar jaar later een expositie van haar werk plaatst in Australië plaats, waar ze zelf ook bij kon zijn. Al haar schilderijen werden verkocht en haar leven nam een drastische wending. Zij kwam op het idee om contact te zoeken met lotgenoten.

In een huis in Ubud konden tijdens de weekeinden, een clubje van ongeveer 10 gehandicapte jongeren vanaf de leeftijd van 15 jaar, elkaar eens per maand ontmoeten. Ze sliepen in de tuin onder een afdakje, praatten, zongen, maakten muziek met elkaar en maakten met hulp van vrijwilligers, uitstapjes naar de zee, tempels, de grote stad en kwamen zo voor het eerst in aanraking met het gewone Balinese leven. Ze voelden zich door elkaar gesterkt omdat ze konden ervaren dat er nog meer mensen met een handicap bestaan. De groep lotgenoten werd steeds groter en groter. Toen werd besloten om een officiële stichting in het leven te roepen voor gehandicapte jongeren op Bali.

In mei 2003 was het zover en werd Stichting Senang Hati opgericht, compleet met een notariële akte en een eigen bankrekening. Er werd een bestuur benoemd waarvan de leden allemaal gehandicapt zijn.

Putu Suriati werd voorzitter van de stichting. Wat later kwam het bestuur in contact met een Amerikaanse zakenman die de huur voor een ongebruikte school in Tampaksiring voor de duur van 5 jaar aan de stichting doneerde.

Dat was een geweldige doorbrak, er moest veel verbouwd en gerenoveerd worden maar in oktober 2003 was het werk zover gevorderd dat een grote groep gehandicapten daar ieder weekeind konden doorbrengen.

We proberen in contact te komen met gehandicapten. We doen dat door informatie in te winnen bij de dorpshoofden van vele desa’s, vooral in de arme streken van Bali. Als een dorphoofd van iemand weet en aan ons doorgeeft waar ze wonen, bezoeken we ze thuis en nodigen ze uit om naar Senang Hati te komen. Het zijn vooral jongeren of kinderen met eenzijdig of dubbelzijdige verlammingen, vaak het gevolg van polio, maar soms ook van een geboorte trauma. Verder ook doven en blinden.

Dit houdt vaak in dat ze eerst geopereerd moeten worden, om de contracturen (vergroeiingen) van pezen en spieren te corrigeren. Verder de aanschaf van rolstoelen, krukken of gehoorapparaten en hen leren om met deze instrumenten om te gaan. Deze fase is de voorwaarde om zich voort te kunnen bewegen en met anderen in contact te kunnen komen.

Dat doen we via allerlei activiteiten, zoals zingen, elkaar verhalen vertellen, samen lachen en klussen doen in en rondom het gebouw (zoals schoonmaken en in de tuin werken). Verder gaan we op pad; naar buiten, naar tempels, winkels en vooral ook naar de zee. Eens per maand bezoeken we een zwembad. Voor de meeste gehandicapten zijn dit volstrekt nieuwe ervaringen. De meeste zijn nog nooit buiten de omheining van hun huisje in de desa geweest.

De gehandicapten leren om voor zichzelf op te komen, te zeggen wat je denkt en daardoor meer zelfrespect te krijgen. Onderdeel hiervan is om te leren in het openbaar op treden en te spreken.

Door het leren van bepaalde vaardigheden zou het op den duur mogelijk kunnen zijn om een zelfstandig leven te leiden en in eigen levensonderhoud te voorzien.

Zulke vaardigheden hebben vaak met kunst te maken – schilderen, boetseren, hout bewerken – maar ook sandalen maken, en, met behulp van een naaimachine, kleren maken. Er blijkt veel verborgen talent onder de gehandicapten te zijn. Daarnaast kunnen ze computerles en Engelse les volgen. Sommige deelnemers krijgen schaaklessen. En, omdat een aantal van hen nooit naar school geweest zijn, bestaat er de mogelijkheid om les te krijgen in de vakken van de lagere school.

De lessen worden meestal gegeven door vrijwilligers. Getalenteerde gehandicapten worden ook ingezet om anderen les te geven. Omdat veel van hen alleen maar overdag of in het weekend in Senang Hati kunnen zijn, is er ook een chauffeur in dienst om de gehandicapten te halen en te brengen.

De resultaten van al deze activiteiten proberen we te gelde te brengen. Hiervoor is een ruimte ingericht als galerie waar we de producten die de deelnemers maken tentoonstellen en proberen te verkopen. Op deze wijze hopen we de materialen en grondstoffen, die nodig zijn voor al onze activiteiten, aan te kunnen schaffen.

Het uiteindelijke doel is om deze mensen een menswaardig en zelfstandig leven te laten leiden. Omdat bij de meeste het gevoel leeft dat ze niets kunnen en waardeloos zijn, is het ontzettend belangrijk om ze zelfrespect te leren en plezier in het leven te hebben.

Soms lijkt het bijna een wonder, maar onze ervaring is dat bij de meeste dit doel bereikt kan worden.

Ten slotte is er nog een belangrijk doel dat we nastreven. We proberen de gemeenschap van gewone Balinezen om ons heen, begrip bij te brengen voor personen met een handicap. Door ze te laten zien dat zulke mensen, dezelfde talenten hebben als niet gehandicapte mensen en daarom ook een waardig, gelukkig en zelfstandig leven kunnen leiden.

Ook door middel van het maken van de uitstapjes confronteren we de gemeenschap met gehandicapte mensen wat vrijwel nooit gebeurt in Indonesië; zelden zie je gehandicapte mensen op straat.

We doen ook mee aan bazaars en tentoonstellingen en staan met onze stand tussen de valide mensen. Veel verwonderde reacties krijgen we als men verneemt dat de gehandicapte deelnemers producten zelf gemaakt hebben.

Het verwaarloosde schoolgebouw werd verder opgeknapt, zodat het hele gebouw nu gebruikt kan worden, voor de vele activiteiten. De galerie groeit gestaag en daarmee ook de verkoop van producten die door de gehandicapten zijn gemaakt.

Het aantal gehandicapte leden is gestegen van 15 tot 102.

Sommigen van hen zijn (nog) nooit naar Senang Hati geweest, al zijn ze wel lid. We hebben ze bijvoorbeeld geleerd om een rolstoel of krukken te gebruiken. Vaak zijn ze thuis en helpen hun ouders of zijn betrokken bij een andere activiteit. Sommigen maken thuis schilderijtjes die wij dan weer proberen te verkopen in onze galerie. We houden contact met ze en ze kunnen altijd een beroep op ons doen.

De meeste komen wel geregeld naar Senang Hati. Vaak komen ze alleen op bepaalde dagen door de week om bepaalde activiteiten bij te wonen. Anderen hebben alleen maar tijd om in het weekend te komen. Dan vinden er ook sociale activiteiten plaats.

20 gehandicapten wonen permanent in Senang Hati.

Met de groei van het aantal leden is de diversiteit in lessen, opleidingen en activiteiten enorm uitgebreid. Inmiddels hebben we ook de activiteit keramiek waarvoor we recentelijk zelf een kleine oven hebben kunnen bouwen. De deelnemers krijgen ook de mogelijkheid activiteiten te volgen via het V.S.O. (Voluntary Service Overseas) die betrekking hebben op hun disability programma. Op deze manier kunnen we ook kontakten leggen met andere gehandicapte organisaties van andere eilanden.

Veel leden hebben vaardigheden geleerd die hen in staat stellen om die met anderen te delen en door te geven. Alle maaltijden bereiden ze zelf en tevens helpen zij bij het inkopen doen en de schoonmaak van het gebouw en het onderhoud van de tuin.

Verschillende leden hebben gebarentaal geleerd en zijn instaat om met slechthorenden te communiceren. Er is veel begrip voor de handicaps van anderen gekomen waardoor de leden elkaar beter zijn gaan begrijpen.

Heel belangrijk is de verandering van houding en de groei van het zelfvertrouwen van de deelnemers. We geven hier een paar voorbeelden van:

Sang Ayu, 28 jaar, heeft ernstige polio gehad en heel weinig kracht in armen en benen. Desondanks heeft zij een diploma werken met de computer behaald en heeft nu en een betaalde baan. Niet lang geleden heeft ze 100 pagina´s in het Italiaans getypt!

Dewa Aya Puti, 22 jaar, en Komang Nuriati 23 jaar, tot voor kort zwaar slechthorend hoorden voor de eerste keer in hun leven klanken en woorden dankzij een gehoorapparaat.

Wayan Damai, 24 jaar, dubbelzijdig verlamd, heeft nu een baan als vormgever en rijdt op een aangepaste motorfiets.

Kadek Erawan 23jaar, is handig en intelligent en heeft het vak van schoenmaker geleerd. Hij heeft verschillende aangepaste schoenen en sandalen voor andere deelnemers gemaakt. Ook heeft hij de rolstoelen van een aantal deelnemers gerepareerd.

Ook als de galerie veel meer zou opbrengen dan nu het geval is, zou het grootste deel van onze activiteiten uit sponsorgelden betaald moeten worden. Veel van onze tijd en energie gaat daar in zitten.

We krijgen structurele hulp van 2 grote Nederlandse organisaties: de Stichting Kinderpostzegels Nederland (S.K.N.) en het Liliane Fonds (L.F.). De S.K.N. heeft geld gedoneerd voor een tweedehandse minibus voor het vervoer van de gehandicapten en om de dorpen af te gaan om nieuwe gehandicapten op te sporen.

Het L.F. geeft geld voor rolstoelen, krukken en braces, financiert ook de corrigerende operaties en zorgt voor financiële ondersteuning voor de deelnemers die een cursus willen volgen.

Dit geld is heel belangrijk, maar veel te weinig om al onze andere activiteiten te financieren.

Daarom zijn we voortdurend bezig om geld te krijgen van particuliere organisaties uit het buitenland die betrokken zijn bij de gehandicaptenzorg, maar ook van regeringsinstanties gelukkig met succes.

Een aantal voorbeelden:

. Van een Australische Rotary club kreeg YSH 17 rolstoelen en 8 paar krukken,

. Van een Nederlandse audioloog kreeg YSH 30 gehoorapparaten,

. De Balinese organisatie, Bali Hati heeft in hun centrum YSH een soundproof kamer aangeboden, waartegen een kleine vergoeding gebruik van mag worden gemaakt om samen met een Balinese audiometrist gehoortesten af te nemen en gehoorapparaten te testen.

. Van het Balinese departement van Sociale Zaken ontvangt YSH sinds enkele maanden een permanente subsidie in natura in de vorm van rijst, kookolie en suiker voor 67 deelnemers van YSH.

Het duurt nog maar drie jaar voordat de huur van dit gebouw afloopt en dat we eruit moeten. De mogelijkheid tot verlenging niet mogelijk. Het aantal deelnemers van Senang Hati neemt nog steeds toe, dus realiseren wij ons dat wij over de naaste toekomst moeten nadenken.

Onze ervaring met het huren van een gebouw is dat de aanpassingen in de ruimten voor de gehandicapte deelnemers niet optimaal uitgevoerd kunnen worden, enerzijds omdat het geen eigendom is en anderzijds omdat de financiële middelen ontoereikend zijn. Bovendien worden de huurprijzen steeds hoger op Bali.

Voor Senang Hati zou het, het beste zijn, om een stuk land te kopen waarop een centrum gebouwd kan worden.

Omdat het een centrum is voor gehandicapten die veelal een rolstoel gebruiken, kunnen we geen verdieping bouwen. Er is dus veel ruimte nodig. Het centrum moet goed aangepast zijn voor zowel rolstoelgebruikers als mensen met een visuele handicap.

Een stuk land kopen van 25 are op een strategische plaats in het midden van Bali, om daar een eigen Centrum te kunnen bouwen, met een therapieruimte, een zwembad voor aquatherapie en een galerie, met mogelijkheden voor uitbreiding van faciliteiten voor opvang en diverse activiteiten

Het centrum moet toegankelijk zijn voor de gehandicapte deelnemers,

Meer inkomsten proberen te genereren door middel van verkoop van de zelfgemaakte producten (naast kunst, bijvoorbeeld het maken van oorstukjes voor gehoorapparaten en het maken van audiogrammen (gehoortesten) en de verkoop van tweedehandse gehoorapparaten).

* Het zoeken van een stuk land van ongeveer 25 are,

* Het laten maken van een bouwtekening van het centrum

* Het contracteren van goede vaklui om het werk uit te voeren

* Een comité oprichten die verantwoordelijk is voor de uitvoering van de bouw van het nieuwe centrum Senang Hati